Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια.

Ένας χρόνος και τίποτε δεν είναι όπως παλιά.

Η γενιά που νόμιζαν κάποιοι ότι είναι η ζωντανή απόδειξη του τέλους της ιστορίας, η γενιά που πανηγύριζαν ότι δεν είναι παρά παιδιά του καναπέ, της αδιαφορίας, του ατομισμού και της κατανάλωσης, αυτή η γενιά λοιπόν βγήκε στο δρόμο, εξεγέρθηκε, είπε δυνατά “δεν πάει άλλο” κι έβαλε στην ατζέντα τα προβλήματα και τα αδιέξοδα που της έχουν φορτώσει. Ένα σχολείο που τη γεμίζει άγχος, ένα πανεπιστήμιο που δεν τη χωρά, μια εργασία που έγινε απασχόληση, part time, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προοπτική.

Ένας χρόνος όμως και ακόμη τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Η ίδια αυτή γενιά παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιέργησαν όλο το προηγούμενο διάστημα κυβέρνηση και κυρίαρχα ΜΜΕ, ξανακατέβηκε, ξαναπλημμύρισε το δρόμο. Kαι ξανά-αντίκρισε την κρατική καταστολή που εκτός από το γκλομπ του ΜΑΤατζή συνοδεύτηκε και από τις μηχανές του Δελτά.

Αισίως τα ''προληπτικά'' 'μπουζουριάσματα' του Προστάση μας Μιχ. Χρυσοχοϊδη σε αστυνομικά τμήματα, διευθύνσεις αλλοδαπών, στη ΓΑΔΑ και όπου αλλού υπήρχε χώρος, έφτασαν, αν δεν ξεπέρασαν κι όλας τα χίλια... Ο ίδιος άλλωστε διαμήνυσε ότι θα μπορούσε να είχε κάνει και 2χιλιάδες προσαγωγές...

Μερικές στιγμές προστασίας που βιώσαμε ως πολίτες τις τελευταίες μέρες

“Κουκουλοφόροι” μας προστατεύουν

παρέα με τις δυνάμεις καταστολής (βλ. Χανιά) ,

για το καλό μας κατασυκοφαντείται το άσυλο

γλιτώνουμε παρά τρίχα από τον δολοφόνο με την ... πιτζάμα,

και στέλνουν για χατίρι μας

την επικίνδυνη, 60χρονη τροτσκίστρια στο νοσοκομείο

Οι ελευθερίες μας είναι στο στόχαστρό τους.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων συνεχίζεται.

Ο Βύρων Χρυσοχοϊδης θα μας βρει μπροστά του.